De kennis over het leven van Sint-Julianus is bijzonder gering en zijn afkomst is onduidelijk.
We laten u de keuze uit drie legenden of de combinatie ervan.
Vooreerst Sint-Julianus van Antiochië of de Hospitalier. De legende over de moord op zijn ouders gaat over deze Sint-Julianus. De Legenda Aurea en de Decamerone vertelt het verhaal. Deze Sint-Julianus wordt bijzonder vereerd in Malta.
Sint-Julianus de Martelaar die in 305 gedood werd in Antiochië of in Antinoe (Egypte). Vandaar komt de overlijdensdatum van 305.
Sint-Julianus en Basilissa werden door hun ouders verplicht om te trouwen maar beloofden elkaar de maagdelijkheid. Basilissa richtte hospitalen op voor arme zieken. Beiden leefden ook in Antiochië en vandaar de verwarring met onze eerste Julianus. Basilissa stierf in heiligheid en Julianus als martelaar in 302 of 31 1. Daarmee komt de naam Basilissa in ons verhaal.
Wat is de waarheid? Het zijn allemaal legenden.
Tijdens de middeleeuwen genoot hij evenwel een bijzondere verering en meer dan 80 gemeenten in Frankrijk hebben de benaming Saint-Julien.
"Julianus was een hartstochtelijk jager.Toen hij een hert achterna zat en deze in het nauw had gedreven, draaide het dier zich plotseling om en sprak een vreselijke voorspelling uit:"Gij die mij vervolgt, gij zult de moordenaar van uw vader en moeder worden". Vol ontzetting verliet de jonge edelman onmiddellijk het ouderlijk huis en vertrok naar het buitenland waar hij een zeer avontuurlijk leven leidde. Hij trouwde later met een edeldame. De ontroostbare ouders zochten hem overal tot een gelukkig toeval hen uiteindelijk bij het kasteel van hun zoon bracht.Julianus' vrouw Basilissa herkende hen aan hun stemmen, omringde het echtpaar met veel zorg en liet hen rusten in haar eigen slaapkamer.
Julianus, onwetende van de komst van zijn ouders, kwam terug van de jacht. Bij het betreden van de slaapka mer zag hij het echtpaar in bed en dacht dat zijn vrouw hem ontrouw geworden was. Verblind door woede doodde hij beide slapers. Bij de terugkeer van zijn vrouw vernam hij de juiste toedracht. Het hert had inderdaad de waarheid gesproken. Gek van verdriet en overstelpt door wroeging nam hij het besluit om de rest van zijn leven te besteden aan boetedoening. Beiden verzaakten aan hun welstand en vestigden zich aan de oever van een gevaarlijke rivier, waar zij een herberg voor reizigers bouwden en Julianus veerman werd.
Op een winteravond, tijdens een zware storm, weerklonk op de andere oever hulpgeroep. Uit naastenliefde snelden Julianus en zijn vrouw ter hulp. Hij roeide, terwijl zijn vrouw met de lantaarn bijlichtte. Zo brachten zij een arme leproos in veiligheid. De man was verkleumd en kreeg de beste zorgen. De leproos maakte zich vervolgens bekend en voorspelde het spoedige einde van hun boetedoening met de eeuwige zaligheid. Meteen was hij verdwenen. Julianus en zijn echtgenote hadden Christus herkend."
Hij stierf samen met zijn vrouw de marteldood in 305 onder het bewind Maximianus (286-305), co-keizer met Diocletianus.
Hij wordt vaak afgebeeld als een edelman samen met een valk, een hert of een zwaard als symbool van zijn oudermoord. Verder is hij de beschermer van de vishandelaars, zeelieden, speellieden, goochelaars, zangers, dichters, musici en pelgrims. Zijn naamdag is 12 februari en is afgeleid van de Romeinse familienaam Julia.
Dit verhaal verklaart waarom Julianus de patroon van de herbergiers en hoteliers is geworden en waarom hij de gastheer wordt genoemd, naast de arme en de vadermoordenaar.
